τις καρδιές παρασέρνει.
Την σκέψη γυρνά,
τον ήλιο σαν φέρνει.
Να τον νιώσω μπορώ,
να τον πιάσω δεν θέλει.
Προσπαθώ να τον δω,
μα γλιστράει σαν χέλι.
Το κορμί μου γεμίζει,
και μου δίνει ζωή.
Κάπου εκεί ψιθυρίζει,
το αυτί μου να βρεί.
Μυστικό τ’ ουρανού,
από άλλο πλανήτη,
στην ανάσα, στο νου,
σε γλυκό σταλακτίτη.
Με σηκώνει ψηλά,
στου δειλινού την πνοή.
Με σπρώχνει ξανά,
στης αυγής την βοή.
Κι αν φυλακή με κλείσουνε,
σε μακρινό αστέρι,
το σύμπαν να γυρίσουνε,
θα ξαναβρώ τ’ αγέρι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου