Γη...

--Κάτω απ’ τις σόλες κατοικεί,

σεμνά, γονατισμένη,

όμως στην πόλη μας ηχεί,

κλεφτά , ταπεινωμένη.--

Μακρυά, στο σκουριασμένο χώμα,

σε λόφο, μυρωδιές ποτισμένο,

φωλιάζει της ψυχής το χρώμα,

σε λαγούμι, βαθιά ριζωμένο.

Σαν πέσει το δάκρυ τ’ ουρανού,

και ξαναβρεί τον δρόμο,

θα τρέξει στην άκρη του βουνού,

που καρτεράει με πόνο.

Τη σύζευξη του χρόνου προσμένει,

να φυτέψει της ελπίδας καρπό.

Να χορέψει με το φως ξαναμμένη,

της ζωής το μοιραίο ταγκό.

Μελωδίες θα γεννήσει κρυφά,

μια αγκαλιά σε χορτάρι χλωρό,

επανάσταση να φέρει ξανά,

με της νιότης λουλούδι μικρό.

Συμφωνίες με μορφή ξωτική,

κάθε λογής ιαχές μυστικές,

που θ’ ακούνε μουσική μαγική,

σε λόγκους και ξερολιθιές.